ARAMIZDAN ERKEN AYRILDIN ERSİN ÖZÇELİK         12 EKİM 2015

Sabahın erken vaktiydi. Sevdiklerine kavuşmak için yola çıktı. Günler öncesinden abisinin arabasını ayarlamıştı. Sevdiklerinin geleceği günü dört gözle bekler oldu. O gün gelmeden eşiyle defalarca görüştü. Hasret gidermeye çalıştılar. Fakat telefonla olmuyordu. Eşine bir an önce gel, senin ve yavrumun hasretliğine dayanamıyorum diye mesaj çekti, telefon etti. Birbirlerini çok seviyorlardı. Eşi de bende dayanamıyorum bu hasretliğe, senin yanında olmayı çok istiyorum, biraz daha sabredelim.

Hatice, abisine yardım etmek için kısa bir süreliğine İstanbul’a gitmişti. Ersin ayrı kaldığı eşine ve çocuğuna bir an önce kavuşmak istiyordu. Bu ayrılık çok uzun geldi Ersine. Eşine ve çocuğuna kavuşabilme umudu ile günleri saymaya başladı. Bir türlü günler geçmek bilmedi. Gün geçtikçe hasretlik arttı. Ayrılık dayanılmaz oldu. Eşiyle sık sık telefonla görüşüyorlardı. En sonunda Ersin eşinden sevindirici haberi aldı. Ersin’e ‘’12 eylül günü Konya havaalanında sabah buluşuruz.’’ Diyordu. Hatice, uçak biletini almıştı. Hasretlik bitiyordu artık. Ersin 12 Ekim gününü  bekler oldu. Ama zaman bir türlü geçmek bilmiyordu. Sonunda o gün geldi çattı. Ersin 12 Ekim günü abisinin arabasıyla yola çıktı. Her şeyden habersiz ölümüne bir yolculuğa çıktığının farkında değildi. Azrail’le karşılaşmak için, Yaradan’ına bir an önce kavuşmak için çok acele ettin Ersin.

Hatice, sabah uçaktan Konya havaalanına tam zamanında indi. Çantasını, valizini eline, yavrusunu kucağına aldı. Hızlı adımlarla dışarıya çıktı. İçinde bir sıkıntı vardı.  Sağa sola bakındı Ersin’ini göremedi. Bir an önce kavuşmak istiyordu. Telaşlandı, sıkıntısı arttı. Aklına kötü şeyler geldi. Hemen telefona sarıldı. Eşini aradı, telefonu açan olmadı. Sıkıntıdan patlayacak hale geldi. Eşime bir şey mi oldu diyerek kıvranmaya başladı. Babasını, ablasını, tanıdıklarını aradı,’’Ersin kaza mı yaptı’’ diye sordu. Hiç kimseden bir haber alamadı. Ersin'in dayısının oğlu Murat’ı aradı.’’Murat abi Ersin'e ulaşamıyorum, beni havaalanından al.’’ Hatice, eşini aramaya ısrarla devam etti. En sonunda doktor dayanamayarak telefonu açtı. Hatice heyecanla eşini sordu. Doktor bir an durakladı, eşinin trafik kazası geçirdiğini söyleyince, Hatice olduğu yere yığılıverdi. Adım atacak dermanı kalmamıştı. Sabırsızlıkla Murat’ı beklemeye başladı. Eşinin ölümünden habersiz sözde yaralı eşine kavuşmak için; ‘’Murat abi Ersinime beni bir an önce kavuştur’’ dedi. Ersin’i çoktan hayata gözlerini yummuştu.

Ah! Be Ersin yiğit delikanlım ne yaptın genç yaşta. Gözlerini hayata  geride kalanlara acı bırakarak yumdun. Ne hayallerin vardı senin de; Yeni ev almıştın, içinde mutlu bir şekilde yaşamak için. Evin borcunu ödeyecektin, ailenle gezmek için bir de araba alacaktın. Hatice ile el ele tutuşup çocuklarını önüne alıp gezecektin kırlarda, sahillerde. Belki de ikinci çocuğunu kucağına almanın hayallerini kuruyordun. Ah! Be Ersin çok erken hayallerine, sevdiklerine veda edip gittin. Ölümün çok acı oldu. Anneyi babayı, eşini kardeşlerini, bütün sevdiklerini yasa boğdun. Annenin feryatları dağı taşı inletti. Eşin yerlerde kıvrandı, yandı tutuştu. Annen arkandan ağıtlar yaktı. Hepimizi çok üzdün Ersin. Arkandan baba diye ağlayan kızın herkesi çok duygulandırdı. Erken ayrıldın aramızdan. Geride dul bir eş, yetim bir yavru, yüreği yaralı ana baba bıraktın. Mekanın cennet olsun.

Geldi güz ayları bitirdik yazı,

Ekim ayında yüreklere bıraktı sızı,

Hatice Abdullah’ın en küçük kızı

Ersin’in ölüm haberi yaktı hepimizi.

‘’Geçme Fatiha ihsan etmeden

Gömülmez kimse toprağa günü yetmeden.’’                 
HASAN AKÇAY 12 EKİM 2015